|
|
OLLI REHN
Commissioner for Enterprise and Information Society
AB Komisyonu Genişlemeden Sorumlu Komisyon Üyesi
TURKEY AND THE EU: A COMMON FUTURE?
Let me say how
pleased I am, as a Finn, to be in the country of Kemal ATATÜRK,
who is well-known in my country as the great European moderniser
of Turkey.
I must say I owe some intellectual debt to Joschka FISCHER, as I
exploited his writings in my master's thesis, which I wrote sometime
back in the 1980s on the transformation of the Greens from spontaneous
alternative movements to a more or less new type of a party of citizen
movements. Judging by the consolidation of the Green parties, my
conclusion has held well, not least at the European level, where
the Green group is one of the key forces in the Parliament.
It is usually not politically correct for a commissioner to refer
to his or her own country, or Òthe member state I know bestÓ. But
since I am not known for absolute political correctness, let me
say how pleased I am, as a Finn, to be in the country of Kemal ATATÜRK,
who is well-known in my country as the great European moderniser
of Turkey.
There is actually an important historical bridge between the two
countries, leading to significant similarities in the Finnish and
Turkish political mythology, which carries us to today's theme.
It is well known that Atatürk made the book ÒThe Land of White LiliesÓ,
which describes the rise of Finnish national consciousness through
education and civic action, compulsory reading in the Turkish schools;
the superhuman of the book is J.V.Snellman, the national philosopher.
It is also known that Atatürk was an admirer of General Mannerheim,
later the defender of Western democracy in the Winter War. The chain
moves on though in the reverse direction as Urho Kekkonen, long-time
President of Finland, studied Atatürk's reforms in his youth and
pursued policies in Finland whose similarity to ÒkemalismÓ is obvious
Ğ a strong state based on national unity and equal opportunity.
But while we in Finland hail Snellman as the philosopher, Mannerheim
as the military leader and Kekkonen as the statesman, Turkey seems
to have all three qualities in just one person, Kemal Atatürk!
However, as all human beings who have reached close to mythical
status, Atatürk's legacy can be interpreted in a variety of ways,
from a very static to a very dynamic perspective, and everything
in between. Be that as it may, I am sure Kemal Atatürk, who turned
Turkey towards Europe 80 years ago, would have rejoiced on the 6th
of October, when the Commission adopted the regular report on Turkey
with a recommendation to start accession negotiations with the country.
It is another milestone of the European road of Turkey.
The accession of Turkey to the EU is one of the key issues of our
future European agenda. I shall now outline for you the Commission's
thinking on the matter, based on the ÒTurkey packageÓ of 6 October.
Firstly, our Regular Report was prepared with the well-tested methods
of the last five years. In preparing this year's Regular Report
and Recommendation, the Commission strictly respected the mandate
given by the European Council. This year we have also taken a longer
time span by covering a period of five years from 1999 to 2004.
We have used information from a wide range of sources: our Delegation
in Ankara, the Turkish government, several international organisations,
such as the Council of Europe and the OSCE. There have been several
meetings with leading NGOs in Brussels and in Turkey. This helped
us to present a balanced and objective account.
As you are aware, significant legal reforms have been realised in
Turkey through a series of constitutional and legislative changes
over the last three years. There have been two major constitutional
reforms, in 2001 and 2004, and eight legislative packages, adopted
by Parliament between February 2002 and July 2004. This has brought
about a real change. For instance, who could have imagined even
some months ago that Leyla ZANA would address the European Parliament
before collecting her Sakharov Prize?
To quote other striking examples: death penalty has been abolished,
the civil-military relations have approached EU standards and practices,
and broadcasting and teaching in Kurdish and minority languages
is now allowed, although with restrictions.The new Penal Code is
a key component of the reforms as it modernises the penal system
mostly into line with European standards. However, the new Penal
Code and the Law on Intermediate Courts of Appeal have not yet entered
into force; the same it true for the new law on Associations. These
laws cannot yet be considered to be a reality on the ground; we
will need to see how they are implemented.
Other pending decisions
include the Code of Criminal Procedure, which is crucial in establishing
the judicial police, and the law on execution of punishments and
measures. Even though major progress has without doubt taken place,
it is clear that the reforms and their implementation must be further
consolidated and broadened. This applies in particular to: -the
reinforcement and full implementation of provisions related to the
respect of fundamental freedoms and protection of human rights,
including women's rights, trade union rights, minority rights and
problems faced by non-Muslim religious communities;
-civilian control over the military;
-alignment of law enforcement and judicial practice with the spirit
of the reforms;
-policy of zero tolerance towards torture at all levels;
-fight against corruption;
-normalisation of the situation in the Southeast by pursuing the
return of displaced persons, a strategy for socio-economic development
and guaranteeing full rights and freedoms for the Kurds and other
minorities. The changes to the Turkish political and legal system
should be seen as part of a longer process of transformation. It
will take time before the spirit of the reforms is fully reflected
in the attitudes of executive and judicial bodies, at all levels
and throughout the country which would be the case in any country
undergoing such profound changes.
In view of the overall progress of reforms, and provided that Turkey
brings into force the outstanding legislation mentioned above, the
Commission considers that Turkey sufficiently fulfils the political
criteria and thus recommends that accession negotiations be opened.
If the European Council decides likewise, this is not the end of
a chapter, but the beginning of a new one. First and foremost, it
is important to reinforce the European perspective of Turkey to
ensure that her legal and political reforms are sustainable and
irreversible.
Based on the conclusions of the Regular Report and the Copenhagen
political criteria, the Recommendation outlines a clear framework
for the opening of accession negotiations with Turkey. It presents
a strategy based on three pillars to guide and accompany the accession
negotiations, if the European Council decides to go forward.
The first pillar would provide support for the reform process in
Turkey. Our objective is to assure the irreversibility and the sustainability
of the reforms, which will need to be made lasting everyday reality.
The Accession Partnership should be revised accordingly to include
a monitoring mechanism. The pace of the reforms will largely determine
the pace of the negotiations. Another mechanism, the so-called Òemergency
brakeÓ, provides that, in case of a serious breach of the political
criteria, negotiations could be suspended. This provision is inspired
by the EU's existing Treaty and the future Constitutional Treaty,
which set up a similar mechanism for the Member States.
I believe that these clauses do offer sufficient guarantees that
the process which is ahead of us will stay on the right track.
The second pillar outlines the approach for accession negotiations
proper with Turkey, which will no doubt be complex. The Council
must set clear benchmarks for the opening and closing of chapters.
In some areas, such as structural policies or agriculture, specific
arrangements might be needed. As regards free movement of workers,
permanent safeguards could be considered in case serious disturbances
occur in the labour market within the EU as a result of Turkey's
accession. Finally, negotiations could only be concluded once the
financial perspective of the EU starting from 2014 is defined.
We would not negotiate in a vacuum, but against the evolving social
and economic reality of Turkey, and its impact on Europe, if Turkey
becomes a member. We have done a preliminary impact assessment on
Turkey's possible accession in the so-called Òissues paperÓ. It
makes the rather obvious conclusion that as an EU member Turkey
would offer both great opportunities and major challenges, both
for the EU and Turkey.
Our assessment suggests that the necessary
preparations for accession could last well into the next decade.
The economic impact of Turkey's accession on the EU would be positive
but relatively small. Much will depend on future economic developments
in Turkey. The sheer launch of accession negotiations should help
the continued efforts of Turkey to ensure macroeconomic stability
and to promote investment, growth and social development.
Moreover, Turks constitute the largest group of third-country nationals
in today's EU. Available studies give very different figures of
expected migration following Turkey's accession. Thus transitional
provisions and a safeguard clause could be considered to avoid serious
disturbances in the EU labour market. However, the population dynamics
of Turkey could help to offset the ageing of EU societies.
The budgetary impact of Turkish EU membership is obviously related
to the parameters of the financial perspectives and key spending
policies from 2014 onwards. Transfers to Turkey, and thus the net
budgetary cost for the EU, would depend on a number of variables,
such as the EU agricultural and regional policies, as well as the
arrangements agreed with Turkey in the negotiations.
I want to underline that there is no automatic extrapolation of
costs on the basis of current budget figures. The outcome is largely
in our own hands. The prospect of Turkish EU membership raises legitimate
questions.
There is a lively public debate both in the EU and in Turkey, which
is a sign of a healthy democratic environment, so fundamental to
the open society. We must address the concerns of our citizens by
facilitating a dialogue with the various interlocutors of the civil
society. According to an opinion survey (June 2004) in 9 EU member
states, in Germany and especially in France there is a majority
on the no-side. Yet, on a positive note, by and large the European
public does not seem to have an entrenched view on the matter.
In
the same survey, 30% of the respondents were in favour and 20% against
Turkey's EU membership, while 40% regarded is as neither a good
nor a bad thing, and 10% answered Òdon't knowÓ. This means that
half of the European public seems to carry an open and reflective
view, which provides us with a sound setting for a rational debate.
This is precisely why we propose a third pillar in our approach
to Turkey, which will be geared to strengthen the political and
cultural dialogue between EU and Turkish citizens. EU citizens need
to know more about Turkey, and Turkish citizens more about the EU.
Civil society should play the key role in this dialogue, which will
to a large extent be facilitated by the EU. We shall shortly present
proposals on how to support such a dialogue in the years to come.
The civic dialogue must be carried out in the widest strata of society,
not to be monopolized by the political class.
Hence I highly appreciate the initiative of the Green group to organise
this seminar, which brings together politicians, intellectuals,
journalists, scholars, etc. We are on the threshold of opening a
new chapter of the European integration process. Accession negotiations
with Turkey, if launched, will be lengthy and complex, requiring
skill, stamina and imagination.
If we undertake this journey together, the potential benefits at
the end of the road would be highly significant. The European Union
would include a strong, stable and democratic Turkey, thus contributing
to its own security and stability. Turkey would enjoy the strongest
possible support to pursue its process of modernisation and democratisation.
Let me refer to the conclusion of the Independent Commission on
Turkey, chaired by the former President of Finland, Martti Ahtisaari:ÒTurkey's
accession would offer considerable benefits both to the European
Union and to Turkey.
For the Union, the unique geopolitical position of Turkey at the
crossroads of the Balkans, the wider Middle East, South Caucasus,
Central Asia and beyond, its importance for the security of Europe's
energy supplies and its political, economic and military weight
would be great assets.
Moreover, as a large Muslim country firmly embedded in the European
Union, Turkey could play a significant role in Europe's relations
with the Islamic world.Ó That is a worthy agenda for the European
Council on the 17th of December. I am confident that the political
leaders of the European Union will have the foresight and courage
to seize the opportunity.
TÜRKİYE VE AB: ORTAK BİR GELECEK Mİ?
1980'lerde yeşillerin ani alternatif hareketlerden yeni bir tür halk hareketi partisine dönüşmesi konulu mastır tezimi yazarken yazılarından yararlandığım Joschka FISCHER'a teşekkürlerimi iletmeliyim. Yeşil partilerin birleşmelerine bakılırsa vardığım sonuç en azından Yeşiller'in parlamentoda önemli bir rol oynadığı Avrupa için doğru çıktı. Bir Finlandiyalı olarak ülkemde Türkiye'yi şu andaki modern haline getiren kişi olarak tanınan Kemal ATATÜRK'ün ülkesinde olmaktan çok mutlu olduğumu söyleyebilirim.
Her iki ülkenin de politik mitologyalarına bakıldığında iki ülke arasında
önemli bir tarihi köprü olduğu anlaşılmaktadır. Atatürk'ün Finlandiya
ulusal bilincinin gelişmesini anlatan "Beyaz Nilüferlerin Ülkesi"
adlı kitabın okullarda okutulmasını zorunlu kıldığı bilinmektedir.
Kitabın insanüstü kahramanı ulusal filozof J.V.SNELLMAN'dır. ATATÜRK'ün
General MANNARHEIM'ın bir hayranı olduğu da bilinmektedir. Uzun süre
Finlanda Başbakanlığı yapmış olan Urho KEKKONEN gençliğinde ATATÜRK'ün
reformları konusunda çalışmış ve Finlandiya'da Kemalizm'e benzerliği
tartışılmaz olan reformlar yapmıştır.
Ancak biz Finlandiya'da SNELLMAN'ı filozof, MANNERHEIM'ı askeri lider
ve KEKKONEN'i de devlet adamı olarak bilirken Türkiye'de bunların
tamamı tek bir kişide toplanmıştır: Kemal ATATÜRK! Mistik statüye
yaklaşmış olan tüm insanlar gibi ATATÜRK'ün mirası da farklı açılardan
yorumlanabilir. Ama 6 Ekim'de Komisyon Türkiye raporunu üyelik görüşmelerinin
başlatılması tavsiyesi ile kabul ettiğinde, Türkiye'nin yüzünü 80
yıl önce batıya çevirmiş olan ATATÜRK'ün mutlu olduğuna eminim.
Sizlere
komisyonun 6 Ekim tarihli "Türkiye Paketi'ne dayalı görüşlerini
açıklayacağım. Ankara'daki temsilcilerimiz, Türk devleti, uluslararası
örgütler, Brüksel'deki ve Türkiye'deki STÖ'ler gibi pek çok kaynaktan
gelen bilgileri kullanarak 1999 dan 2004'e uzana geniş bir zaman dilimini
kapsayan dengeli ve objektif bir rapor hazırladık.
Son üç yılda Türkiye'de çeşitli yasal reformlar gerçekleştirildi. Mesela Leyla ZANA'nın Sakharov ödülünü almadan önce Avrupa Parlamentosu'na sesleneceğini birkaç ay önce bile tahmin etmek olanaksızdı. İdam cezasının kalkması, sivil-asker ilişkilerinin AB standartlarına yaklaşmış olması ve Kürtçe ve diğer azınlık dillerinde yayın ve eğitimin sınırlamalarla da olsa serbest bırakılması diğer çarpıcı örnekler. Yeni Ceza Yasası AB standartlarına çok yaklaşmıştır. Ancak bu konuda önemli olan yasanın nasıl uygulanacağıdır.
Türkiye'de önemli gelişmeler olduğu kesinse de, özellikle aşağıdaki konular daha geniş şekilde ele alınmalı ve bu konularda reform ve uyumluluk çalışmaları yapılmalıdır:-Kadın hakları, ticari birlik hakları, azınlık hakları ve gayri Müslimlerin karşılaştıkları sorunlar gibi temel hak ve özgürlüklere ilişkin konularda tam uyum. -askerler üzerinde sivillerin kontrolü; -her seviyede işkenceye tolerans gösterilmemesi; -Yolsuzlukla mücadele; -Güneydoğu'dan göç edenlerin geri dönmesinin sağlanarak sosyo-ekonomik gelişme ve Kürtlere ve diğer azınlıklara insan hakları ve özgürlükler konularında garanti sağlamak.
Türk politik ve yasal sistemindeki değişikliklerin her kademeye yayılması; bu tür bir süreçten geçen her ülkede olacağı gibi zaman alacaktır.
Reform süreçlerine ve yukarıda sayılan yasal düzenlemelere bakılarak ve olağan rapora ve Kopenhag kriterlerine dayanarak Türkiye ile görüşmelerin başlatılması komisyonca tavsiye edilecektir. Bu çerçeve konseyin kabulü halinde Türkiye'ye görüşmelerde yol gösterecek ve yardımcı olacak üç ayaklı bir strateji getirmektedir. İlk ayak reformların geri dönülemez ve istikrarlı olmasının sağlanması için destek verilmesidir.
Üyelik görüşmelerinin hızı reformların hızı ile bağlantılı olacak ve bir izleme mekanizması çalıştırılacaktır. Acil durum freni adı verilen bir diğer mekanizma da bir politik kriterin ihlali halinde görüşmelerin askıya alınmasına olanak tanıyacaktır. Bu mekanizmaların sürecin doğru işlemeye devam etmesinde etkili olacaklarına inanıyorum. İkinci ayak Türkiye ile yapılacak olan görüşmelere yaklaşımı belirler. Konsey bölümleri başlangıç ve bitişleri için kesin ölçümler tanımlayacaktır. Yapısal politikalar ve tarım gibi bazı alanlarda özel anlaşmaların yapılması gerekebilecektir. Türkiye'nin üyeliği nedeniyle AB istihdam pazarında önemli zararlar oluşmaması için işgücünün serbest dolaşımı konusunda kalıcı önlemler alınabilir.
Geçiş hükümleri ve koruyucu maddelerle AB'nin istihdam pazarında oluşacak önemli zararlar engellenebilir. Ayrıca Türkiye'nin nüfus dinamikleri Avrupa'nın yaşlanan nüfusuna çözüm olabilir. Türkiye'nin AB bütçesine getireceği maliyet AB'nin tarım politikası ve Türkiye ile yapılacak olan sözleşmeler gibi çeşitli kriterlere bağlı olarak değişebilecektir.
Türkiye'nin üyeliği konusunda hem AB'de hem de Türkiye'de önemli bir kamu baskısı vardır ve bu da açık toplumun temeli olan sağlıklı demokrasinin göstergesidir. Sivil toplum örgütleri aracılığıyla vatandaşlarımızın konuya ilişkin görüşlerini de almalıyız. 2004 Haziranı'nda yapılan bir görüş araştırmasına göre Almanya ve özellikle de Fransa vatandaşlarının büyük çoğunluğu konuya olumsuz yaklaşmaktadır. Ancak genel olarak Avrupa'da kamunun konuyla ilgili sabit fikirleri olmadığı anlaşılmaktadır.
Bu araştırmaya katılanların %30'u Türkiye lehine, %20'si ise aleyhine görüş bildirirken %40'ı çekimser kalmış %10 ise konuyu bilmediğini söylemiştir. Bu da Avrupa vatandaşlarının yarısının konuya açık yaklaştığını göstermektedir.
Bu nedenle AB ve Türkiye arasındaki sosyal ilişkileri geliştirecek ve bu halkların birbirlerini tanımalarını sağlayacak bir üçüncü ayağı tavsiye etmekteyiz. Bu konuda sivil topluma önemli rol düşmektedir. Sivil diyalog politik sınıfların tekelinde olmamalıdır. Bu nedenle yeşillerin politikacıları, entelektüelleri, gazetecileri, akademisyenleri bir araya getiren bu toplantısının analitik tartışmalara yol açarak bu konuya çok önemli bir katkıda bulunacağına eminim.
Avrupa entegrasyon projesi için çok önemli bir aşamadayız ve Türkiye ile görüşmelerin başlamaları halinde uzun, karmaşık ve yetenek ve hayal gücü isteyen çalışmalar olacağına inanıyorum. Bu yola birlikte çıkmamız halinde yolun sonunda her iki taraf için de büyük faydalar olacağından eminim. AB güçlü, demokratik ve istikrarlı Türkiye'yi kazanacak, Türkiye ise modernleşme ve demokratiklik yolunda büyük bir destek kazanmış olacaktır. Sözlerimi Finlandiya eski başbakanı Martti AHTISAARI'nin sözleri ile bitirmek istiyorum.
"Türkiye'nin katılımı her iki tarafa da önemli faydalar sağlayacaktır.
Birlik açısından Türkiye'nin stratejik konumu Avrupa'nın enerji kaynaklarının
güvenliği ve politik, ekonomik ve askeri güç açısından önemli katkılar
sağlayacaktır. Ayrıca AB içerisinde yer alacak büyük bir Müslüman
toplum, birliğin diğer Müslüman ülkelerle olan ilişkilerini de güçlendirecektir"
17 Aralık Avrupa Konseyi açısından önemli bir tarihtir. Avrupa Birliği politik liderlerinin bu fırsatı değerlendirecek kadar cesaret ve öngörü sahibi olduklarına inanıyorum.
|