   |
Sorumlu Yazı İşleri Müdürü Editor - in - Chief Yale Üniversitesi Uluslararası Güvenlik İncelemeleri Enstitüsü'nün başkanı Paul KENNEDY'nin belirttiği gibi bugün dünyada en büyük sorun, insan nüfusundaki mutlak artışlar değil, bu nüfus istatistiklerinin bir bölge ile yanı başı arasında çok çarpık bir görüntü sergilemesidir. Avrupa, Japonya ve Kuzey Amerika'nın yoğun teknoloji kullanan görece zengin ülkelerinde önümüzdeki 50 yıl içinde toplam nüfusun hiç artmaması beklenirken Afrika, Asya ve Latin Amerika'nın gelişmekte olan bölgelerinde toplam nüfus çok hızlı artıyor. Genellikle, zenginlerin paralarını daha fazla çocuk yerine maddi mallara harcadıkları anlaşılıyor; yerel kaynaklara yük bindirip çevreye zarar verse bile, geniş aileler üretme eğiliminin en güçlü olduğu yer ise en yoksul toplumlar. Artık iyice bildiğimiz gibi bu demografik uçuruma teknolojik bir uçurum eşlik ediyor. Bütün bilgi çağı çığırtkanlığına karşılık yeryüzü nüfusunun yalnızca yüzde 2,4'ü, internete bağlı 4 Amerikalıdan 1'i internet kullanırken Güneydoğu Asyada aynı oran yalnız 200de 1. Bu rakam Arap devletlerinde 500'de 1, Afrikada ise 1000'de 1. Bu uçurumların damgasını vurduğu küreselleşmenin geleceği üzerine düşünürken, bugün var olan 190 devleti üç gruptan birine ayırmak yararlı: Birincisi, başlıca Avrupa, Kuzey Amerika, Japonya ve Avustralya'da bulunan refah içinde yaşayan, demokratik, gelişmiş ülkelerdir. İsrail ve Singapur gibi birkaç başka ülkenin de yer aldığı bu kümedekilerin sayısı 30 ila 40 dolayındadır. Totem direğinin alt ucunda, başlıca Afrika'da, ama aynı zamanda Asya ve Orta Amerika'da bulunan, Ruanda ya da El Salvador gibi, müzmin olarak düşük gelirli aşağı yukarı 50 ya da 60 tane ülke vardır. Üçüncü ve son grup, gezegenimizin gelecekteki durumu açısından belki en önemlisi olup 60 ya da 70 devletten meydana geliyor. Bunları çevre, nüfus alanlarında ve toplumsal alanda büyük sınavlar beklese de birtakım eğitim ve alt yapı kaynakları var; ayrıca bir miktar sermayeye erişebiliyorlar. Bunlar, Jamaika gibi küçük ada ülkelerini, ama aynı zamanda Hindistan, Pakistan, Brezilya, Meksika ve Endonezya gibi büyük, kalabalık ülkeleri içine alıyor. Çin'i de eklerseniz bu grup dünya nüfusunun yüzde 60'ını oluşturuyor. Bunlar nereye giderse yeryüzünün geleceği de oraya gider. Bunlar halen, eşi görülmemiş bir hızla neredeyse bir kuşak içerisinde küreselleşiyor, modernleşiyor, dünya piyasaları ve dünya iş gücünün içine sokuluyor. Bu ülkelerin çoğu kez çelişkilerle dolu olması, şaşırtıcı olmamalı. Örneğin neredeyse 200 milyon kişiyle dünyanın en büyük orta sınıfı Hindistan'da bulunuyor. Bangahir bölgesi ise dünyanın ikinci büyük bilgisayar yazılımı üreticisi, Ama orta sınıf içindeki bu 200 milyon, 750 milyon yoksullaşmış köylüyle ve müzmin çevre gerginliğiyle kuşatılmış durumda. Bu toplumlar zamanla yarış halinde. Her yıl Hindistan'ın nüfusuna Avustralya'nın toplam nüfusunun eş değeri, yani aşağı yukarı 17 milyon kişi ekleniyor. Bunların hepsi 2020'de iş bulacak mı? İş gücünün büyümesi, görece zengin ülkelerde 2020 yılı sonuna kadar hemen hemen statik kalırken görece yoksul ülkelerde hızlı bir gelişme kaydedecek. Öyleyse yeryüzünün karşı karşıya kaldığı büyük sınav bu; milyarlarca yeni işçiyi küresel pazar yerleri için üretime sokup yaşam düzeylerini sürekli olarak yükseltebilecek, o arada bir çevre felaketinden kaçınabilecekmiyiz? Görece zengin ülkeler, düşük emek maliyetli ülkelerden, gittikçe artan bir ithalat akımına, benzer sanayilerdeki yerli işçilere zarar verse bile katlanacak mı? Yoksa kendilerini korumaya çabalayıp, gelişmekte olan bu ülkelerin ticaretine zarar mı verecekler? Gelişmiş toplumlarda yeterince iş yaratılmazsa , bu toplumların yüz milyonlarca hırslı gencinin başka yerlere, Japonya ve Avrupa gibi, nüfusları yaşlanmakta olan ülkelere gitmesine izin verilecek mi? Gelişmekte olan bu toplumlar, küresel ekonomiye katılarak, fazla hızlı modernleşmek zorunda mı bırakılıyor? Dünya Ticaret Örgütü ve öteki küreselleşme çabaları, ticari engelleri daha da azaltmakta başarılı olursa hepimiz o denli iç içe geçmiş olacağız ki, dünya nüfusunun ortadaki yüzde 60'nın uçsuz bucaksız sorunları ve umutları, aynı zamanda zengin azınlığın da sorunları ve umutları haline gelecek. Aksi takdirde dünyamız 11 Eylül facialarından daha vahim bir tablo ile karşı karşıya kalacaktır. As the president of Yale University's International Security Research Institute Paul KENNEDY once remarked, the greatest problem that faces the world today is not so much the absolute increase in human population, but it is rather when population statistics display an overly distorted picture sharply contrasting regions with those of their immediate neighbours. While the total populations of those relatively wealthy countries that now intensely use technology in North America, Europe and Japan is not expected to increase during the next 50 years, populations of developing countries in Africa, Asia and Latin America will rapidly increase. In general, while the rich tend to spend more on material products rather than having more children, there is a strong tendency among poorer communities to raise large families, despite the damage to the environment and the strain on natural resources. We are all aware that a profound gap in technology also comes about with this significant demographic difference. In spite of all the excitement at the arrival of the information age, only 2.4% of the world's population now have access to the Internet; while 1 in every 4 Americans can connect to the Internet, this ratio is only 1 in 200 in Southeast Asia. This proportion becomes 1 for every 500 in the Arab countries and only 1 for every 1,000 in Africa. While thinking about the effects of these profound differences on the future of globalisation it is necessary to classify the world's 190 countries into one of three categories. The first would be those developed countries in North America, Europe, Japan and Australia that enjoy high standards of living and democracy. There are about 30 to 40 such countries in this group, including Israel and Singapore. At the very bottom of the Totem pole are those countries with chronically low-incomes such as Rwanda and San Salvador, mainly located in Africa, but also in Central America and Asia; there are about 50 to 60 countries in this category. In the third and last group there are about 60 to 70 countries, which are perhaps the most important ones for the future of our planet. Although they will all face heavy environmental challenges, demographic concerns, and community issues in the future, they all have educational and infra-structural resources, and are also able to access some capital funding. There are small island nations in this group such as Jamaica as well as those large and highly populated countries like India, Pakistan, Brazil, Mexico and Indonesia. When we also add China to this group, they represent 60% of the world's population. The future of the world greatly depends on the direction that this group of countries will take. These countries are still in the process of modernizing and becoming global with incredible speed- almost within the span of a single generation, integrating into world markets and entering the global workforce. The fact that these countries are full of contrasts should not be at all surprising. For example, the largest middle class in the world now live in India with 200 million people. The Bangahir region is the world's second largest producer of computer software. Yet, these 200 million people in the middle class are completely surrounded by chronic environmental stress and about 750 million poor villagers. These communities are in a race against time. The population of India is increasing at a rate that is equal to the whole of Australia's population, that is, by some 17 million every year. Will they all find employment in 2020? While the size of the workforce in the relatively wealthy countries is expected to remain stable until the end of 2020, this is expected to rapidly increase in the relatively poor countries. In that case, this is the great trial that faces the world; billions of new workers aspiring to produce for the global market and continuously striving to improve their standards of living- will we then be able to avert an environmental disaster from occurring? Will the relatively rich countries be able to withstand an ever-increasing influx of labour imports from low-cost countries despite the harm to the local workforce in similar industries? Or would they, in the effort of trying to protect themselves, damage trade with developing countries? In the event that enough jobs cannot be created in the developed countries, would permission be granted for the hundreds of millions of ambitious young people to migrate to countries where populations are aging, such as Japan and Europe? Are the developing communities being forced to modernise too quickly through integration into the global economy? If the efforts of the World Trade Organisation and other forces of globalisation succeed in reducing trade barriers, we shall then become so integrated that the unending problems and the hopes of 60% of the world's population will, by the same token have also become the problems and hopes of the wealthy minority. Otherwise, the world will be confronted with an even graver scenario than that of the 11 September catastrophe. |